Кайда менин күз деген коңур атым? Сөөлөтүнө, көркүнө тоюп дайым, сук артчусуң көргөнүң, жолукканың. Кечээ гана сүлкүлдөп жүргөн бакта, кайда менин күз деген коңур атым? Туйлачу ээлеп тоо, кыр, бак, шүдүгөрдү, токчулуктун, төр, дандын жыты келчү. Тула бою, тердиги – күмүш эле, токуганмын күн түспөл күмүш ээрди. Күмүш – жүгөн, чылбыры башындагы, күмүш, мистен болчу – үртүк, жабуулары. Шыңгырачу да күмүш үзөңгүсү, шуулдап турчу жел, шамал жалындагы. Күндөп-түндөп айкырып, кишинечү, кишинесе жер, асман титиречү. Чапсам дегем көк бөрү, улактарда! – чыктым бактан табалбай изин эми. Уктап толугу менен…..
