Казак адабиятынан Бир ирет күз кечинде (аңгеме) Кыязы, жамгыр жаачудай. Асман бүркөк. Былтыр сынган колум сайгылаша баштады. Уютат да уютат. Жүрөгүм айланат. Таза абадан кана жуткум келип кетти. Үстүмө жемпиримди ыргыта салып, сыртка чыктым. Аякта бешик арабадагы наристелери менен Назира жана Марияш отурушуптур. Мен аларга келип кошулдум. –Чылым чексем эчтеке эмеспи? –Чеге бер, – деди Марияш, – баары бир машиналардын түтүнүн дем алыбатабыз! Мен сигаретимди күйгүзүп, терең сордум да, түтүндү тескери карай үйлөп койдум. Корообузда балдар арбын. Ызы-чуу. Күрү-күү. Эгер көпкө отуруп сырттан абай салсаң, жогеле дегенде бир жылмайта, атургай толугу менен…..