Мукагали Макатаев: Сыйын маган, эй, өмүр, сыйын маган, Сыйыңды алам мен сенин буюрбаган!

Тууган элге Күн болбой эле коеюн көгүңдө мен, Күнсүз эле жылуулугум бекер берем. Көз жашыңдай көрсөтпөй сактайсыңбы? Жанарыңдан жылт этип төгүлбөгөн.   Ай болбой эле коеюн асманыңда, Мээримиң болоюн дос, жакынга. Унутулган изиңдей сактайсыңбы? Чубалжыган суурулган ташта, кумда.   Жылдыз болуп жанбаймын ааламыңда, Баатыр болуп тура албайм алышууда. Баарысы эмес… Туулган эл, чирит мени, Туйлабасам туңгуюк намысыңда.   Сенден туулуп, сенден өскөн балаң экем, Түшүн мени, оюм жок башка, бөтөн. Менин сага тийгизээр залалым бул – Бир ууч топурагыңды ала кетем   Түшүмө тоо кирет Уктасам эле түшүмө дайым тоо толугу менен…..

Мукагали Макатаев: Сыйын маган, Эй, өмүр, сыйын маган, Сыйыңды алам мен сенин буюрбаган!

Музага Отурганын карачы эргүүм келбей, Кайда кеттиң? О, Муза! Куюн желдей. Оозумду ачсам өпкөмдөн жел үңүлдөп, Каңгыраган ээсиз тегирмендей. Муздатат жанымды ээ-жаа бербей. Жел үңүлдөйт, желпинип, керип көөдөн, Эргүүм келбей отурам эмнеге мен?! О, Муза! Кайдасың сен ээликтирген? Жалын менен отко гана эрк берген, Шеригим, кайдасың сен, мен ишенген? Дептер жатат барагы ачыла албай, Ачылбастан чын эле калганыбы-ай! Ойлор жатат эңсемди бир көтөртпөй, Тонна-тонна коргошун салмагындай. О, Муза! Убарага мынчалык салганың-ай! Үмүттөнүп күтөмүн сенден жигер, Берээр болсоң, бийиктик, тереңдик бер! О, Муза! Маган узак жолуңду бер! Кайыптан кел да, мени толугу менен…..