Махабат Алымбекова: Таш ташыган карыя

Таш ташыган карыя Кээ күндөрү комуздун муңайым дирилдеген үзүл-кесил добушу таң менен кошо теребелди термете баштайт, бул чөлкөмдөгүлөр ушуга көнүп деле калышкан, таң эрте мал-жанын жайытка айдаган чоң-кичине айыл этегинде жайгашкан, төбөсү жалпак, чакан тамдын жанынан кыйгай өтүп баратып комуздун күүсүн угуп өтүшөт. Мында жалгыз баш карыя күн кечирет. Бир күндө канча ирет кирип-чыгып күймөнөт ким билсин, бирок жалгыз жандын деле жашоо түйшүгү арбын кыязы, азын – оолак кой эчкисин эрмектеген болуп, караан туткан болуп, ошолорду үйүнүн жанындагы эле жайытка чыгаруу, кайра кечинде айдап келип короого киргизүү анын бул тирүүчүлүктө толугу менен…..

Керез Зарлыкова: Илбериңки бала

Илбериңки бала Улан сабактан тарап, үйүн көздөй келаткан. Алар шаардын микрорайондорунун бириндеги жаңы бүткөн тогуз кабат үйдө турушчу. Өздөрүнүн үйүнө жакындай бергенде бир карыя кишини көрдү. Анын айылдан келгендиги сырткы түрүнөн эле байкалат. Күн жылуу болуп турса да кийгени жылуу бешмант. Башында ак калпак. Тээ обочороокто жүгү да бар өңдөнөт. Кабат-кабат үйлөрдүн улам бирин карап бушайманданат. Чоң атанын жанына келип, салам айтты: -Ассолом алейкум, чоң ата! -Алеку салам, уулум. Чоң ата өзүнүн алдында турган ак көйнөк, кара формачан, портфель асынган татынакай балага назарын салды. -Ии балам, кайдан келатасың? -Мектептен, чоң толугу менен…..