Өмүркул Кулумбаев: Өлүм абзел, өмүр бүткөн күн келээр, Эй табият, анда жашым гүлгө бер

Күлүк келет Күлүк келет төрт аягы соруп жер, Күү-шаа түшөт тогуз баллда согуп жел. Күйгөн таштар туягында быркырап, Кымкаарланат кирпигине тоңуп тер. Күлүк келет кирген суудай күрпүлдөп, Куйрук-жалы куюн болуп сур түрмөк. Дабышына кулак-башы жарылып, Далы тосот улуу тоолор диртилдеп. Күлүк кызуу, кош кулагын жапырып, Көбүк “бурт-бурт” оозу кулач ачылып. Куукулаган элдин үнү кырчада, Сом камчыдай соорусуна басылып. Күлүк келет койгон жерге чектелип, Кош өпкөсү — куш канаты кейптенип. Ак жоолугун бек байланган боз бала, Ат үстүндө ал да барчын көздөнүп! Изде мени Изде мени жылкычыдан, койчудан, Пахтачыдан колу тынбай толугу менен…..

Мелис Абакиров: Нарбаш (Уламыштан кыскартылды)

Нарбаш (Уламыштан кыскартылды) –Жорго сөздүү жомоктон жобурап далай-далай кеп айттым, таалим болсун сага деп, тамсилдетип көп айттым. Аларды андай таштайлы, эми, неберем, уламыштан баштайлы. –Уламыш деген эмне? Айтып берсең чоң эне? –Уламалуу карыдан, уккан сөздөр — уламыш. Бирок түбү алардын болгондугу анык иш,— деп баштайт маегин чоң эне кулак түргөн небереге. –Бул уламыш Нарбаш аттуу күлүк тууралуу. Муну мага, сенин чоң энеңе, тандайында сөөлү бар, оозунда ширин кеби бар, айтканынын эби бар таякем Абылай өзү айтып берген. Ал киши куш кармаган мүнүшкөр, ат таптаган саяпкер. Карылыкка таяп калганы менен азыр толугу менен…..