Нуралы Капаров: Жакшынын жакшы жагын жазып жатып, жакшынын жаман жагын унутпайын

ЖИБЕК АЯЛ Кыш эле кычыраган, бороон эле. Күз эле күтүрөгөн, шамал эле. Оо ал бир орой эле, орой эле, оо анда көптөр чыны чабал эле. Жалтанып койгон эмес бычагыңан, мылтыктан, чокморуңан, ушагыңан. Туткунун жеңип далай көр турмуштун, кебелбей чыккан азап тузагынан. Төкмөнү төкчү кээде нөшөрлөтүп, кара сөз жазчу кээде өчөңдөтүп, бир чыгаан болот эле бул ойронуң талантты бербегенде кечеңдетип. Ырдаса ыры мукам үнү булбул, иштесе оозу дудук, жаны дулдул. Ичкенде булбул да жок, дулдул да жок, бука баш айбан болуп калчу кургур. Кубалап же бир куулуп көргөн эмес, жеңилген же толугу менен…..

Э.Эрматов: Кыз жатат Күнгө кактап денесин, оо! Эшилет кум жээкте. Деңиз туйлайт

* * * Турмушума кирдиң дагы шаардай, тынчымды алып түн уйкудан кетирдиң. Эшигимди ачып ийдиң шамалдай, тос-тополоң, астын-үстүн ичи үйдүн.   Ушул кечте күттүм, чырак өчпөдү. Кошунанын бөлмөсүндө музыка… Катып алып бербей койду түн сени, айланды да мен өтө албас сызыкка.   Күндө сени алып келген трамвай сен себинген атыр жытка мас болуп, Барат ана, күнөөкөрдөй араң, жай… бөлмө менин жүрөгүмдөй бош болуп.   * * * Сени менен жолугушуп капыстан, дирилдетип сезимимди өрттөдүм. Кызыл таңды, шүүдүрүмдө калып калган издерди, жана дагы кеч киргенде сенин кызыл жоолугуңдай удургушуп күйүп кеткен толугу менен…..

А.Акималиев: Атаандашкан Алыкул, Есенинге, Айбаттуу жаш болчумун кезегинде

Алик Акималиев Ырлары жазууга үлгүртпөй шаштырып көңүлгө келет болуш керек. Анткени, өзү шамалдай удургуп, буюгуп, учуп – конуп жүрө берет. Бир орунга турбайт, кайсы редакцияга барсаң Алик байкенин башы көрүнөт. Кайсы редакциядан жолуксаң сурай берет: “Ушул жерде иштеп атасыңбы?” Жок деген жообуңду кулактын сыртынан кетирет, башка редакциядан кайра сурайт: “Ушул жердесиңби?” Берешен адам, талантын аябай арноо ырларын төгүлүп – чачылып жазат. “Срочно” керек болуп калса, башка бирөөгө арнаган ырындагы ысымдарды өзгөртүп кийинкисине деле арнай салат… Жашоодо да бир сөздү беш – алты адамга катарынан кайталап салат да, аягында ал сөздү толугу менен…..

Абдыжалил Бетегеев: Күйгөнү турат чокулар, Кырына кызыл чок конуп

********* … Тытылып бантиктей кубарган, Ийри жол… коктуга салаңдап. Коңуздай, калдаңдайт, жөрмөлөк, Дейдиген, жол таппай алаңдап.   Айлана маңыроо. Ай көктө.., Ай сымак, күмбөзгө коюлган. Түнөрөт түн койну, көргө окшоп, төбөсү оюлган.   Коңулдан үн чыкты, капыстан.., Тынч турган тынччылык урады. Селт этип ай чоочуп, Жылаңач, аскага кулады.   Жалп өчтү ындыны дүйнөнүн, Жашоо да жүрөктөй токтоду. Тирилик кайнаган серт турмуш, Тытылган бантикке окшоду.   Күзгү аңыздар Аңылдайт азгын аңыздар, Боз чаңгыл чаңга бөлөнүп. Түк баскан өңү таанылбай, Арыктар жансыз чала өлүк.   Коңур жыт каңшаар өрдөбөй, Үргүлөйт үйүр убакыт. толугу менен…..

Тургунбай Эргешов: Мен күткөн мындан улуу бакыт болбойт, өзүңдө чирип жатса жиликтерим

Мен күткөн бакыт Бөлүнсөк, көз жашымсың, Ата Журтум, ыр жазган дептериме тамчылаган. Туяктан жүрөк каны агып жаткан, күлүккө окшоп кетем кансыраган.   Бөлүнсөк, көз жашымсың, Ата Журтум, аш ичкен аягыма тамчылаган. Жолдордун ортосунда баратсам да, сокурга окшоп кетем жол сураган.   Бөлүнсөк ыдыраймын, Ата Журтум, денеден тамырларым сөгүлгөнсүп. Экөөбүз өйүз-бүйүз болгонсуйбуз, жер шары тең экиге бөлүнгөнсүп.   Экөөбүз кучакташпыз, Ата Журтум, башкага асман жердей бирикпедим. Мен күткөн мындан улуу бакыт болбойт, өзүңдө чирип жатса жиликтерим.   Кайрылуу Пенделер, мени бир аз аягыла, чындыктын жыпжылаңач жетимимин. Чыгарып салбагыла бурап-бурап, турмуштун туткасынын толугу менен…..

К.Орозбеков: Тандырдан бышып чыга элегимде, Тагдырдан, жазмыш экен таяк күттүм

Кайсы арыма күлөмүн Күн кечирсем күздөй болуп түнөргөн, Күлкүм чыгып кайсы арыма күлөм мен. Кайсы арыма күлкүлүү ыр жаратып, Кайсы арыма сулууларды сүйөм мен?   Жалгыздыкка моюн сунган аз-аздан, Жалбыракмын шамалдагы адашкан. Жазылыптыр баш тамгам да, чекитим, Жасашкан да… Мени демек жасашкан.   Санаам – жалын, жалынга өзүм күйөмүн, Барарга бир багыт таппайт жүрөгүм. Кейигендер “кейибе”,-деп айтышат, Күлкүм келет… Кайсы арыма күлөмүн..?   Түшүнбөй таякташар Жашыңдан жабышканда жүрөк оору, Жашоонун маанилүү эмес күнөө, сообу: Жаңырта албаган соң жүрөгүңдүн, Жаштары тамчылаган бирөө тоону.   Тамеки тутандырып “санаа” тартам, Таптаттуу кезин эстеп толугу менен…..

“КАЙРЫКТАР ҮНСҮЗ БОЛОБУ?” – ДЕШТИ

СЫР Периштелер бетин бербей асмандын, Бозоруңку жаңы көзүн ачкан Күн. Боолголоп келээр маалын күткөнмүн, Боор толгоп жүрөгүмдү ачканмын. Түшүп шоола уйкудагы мага анан, Шоокуму аста дене-бойго тараган. Тунуп турду тунук бойдон келген сыр, Жерден, суудан, жылдыз, чөптөн, абадан. Көк асмандан нур төгүлүп жер көздөй, Күүсү анын улап жолун жер кезгей! Кара күүдөй – “Кара өзгөй”, “Кер өзөндөй”, Бирде жеңил – “Ибарат”, “Кыз кербездей”. …Былыктары калкып чыгып көрүнөө, Кылыктары сүйрөчүдөй көрүнө. Ушул биздин эл башылар угуп үн, Ушул укмуш көрүнсө эмне көзүнө. Байлык, бийлик, мансап көзүн байлаган, Эмнелерге кетти толуп айланам… толугу менен…..

Акын Самидин Стамбеков:

  “Көкүрөгүндө ыры бар адам жер тандабайт, Бишкектен кетсем да, поэзиядан кеткен жокмун”   Самидин Стамбеков 1959-жылы 8-мартта Чаткал районундагы Каныш-Кыя кыштагында туулган. 1980-жылы Ош мамлекеттик педагогикалык институтунун филология факультетин бүтүргөн. Орто мектепте мугалим, директордун орун басары, директор болгон, райондук “Чаткал оттору” гезитинен баштап, республикалык, областтык газеталарда иштеген. 2008-жылдан бери карата Жалал-Абад областтык “Дил” гезитинин башкы редактору болуп иштеп келе жатат. “Алыстан жазылган каттар” (2002-ж.), “Самидиндин санаты” (2011-ж.), “Тирүүлүк – өзү көз ирмем” (2015-ж.) ыр жыйнактарынын автору, жыйырмадан ашык китептин редактору, медицина, биология багытындагы ондон ашык окуу китептеринин котормочусу. “Кыргыз толугу менен…..

Акын Бектуруш САЛГАМАНИ

«Өз адамга айланды өгөй адам, өз атама айланды өгөй атам…»   ӨГӨЙ АТА ТУУРАЛУУ БАЛЛАДА Атам өлүп, армандуу бир жыл өтүп, алыскы бир айылга бардык көчүп. Калды-Аталап! -үкөм ал үйдүн ээсин, кетти апам да ал жакка бачым көнүп. Өгөй адам – мугалим мектептеги, өтө момун, сөөк-саактуу бой, келбети. –Ата! – дешке наяти оозум барбай, арман артып өтөт күн кербендери. Алтыдамын. Катырамоюн жагын, аткарылат айтканым, оюмдагым. -Алып кетем!–деп атам келүүчүдөй, айыл жактын караймын жолун дайым. -Базарды бир айланып келели!–деп, берди сатып мага коозвелосипед. Койгон болчу өз атам алып бербей, какшап, ыйлап толугу менен…..

Акын Бурулкан Карагулова: “Поэзия мага Бурулкан Карагулова деген наам берди…”

Маектеш тууралуу маалымат: Бурулкан КАРАГУЛОВА – 1957-жылы 1-августта Кетмен-Төбө өрөөнүндө туулган. 1994-жылдан Кыргыз Улуттук Жазуучулар Союзунун мүчөсү. Тун жыйнагы 1989-жылы чыккан. ”Кыял кемеси”, “Көкүрөгүң жыттап алдым билгизбей”, ”Сүйүүңдү сүртүп кеттиң жүрөгүмө”, ”Селсаяк”, ”Токтогул көлү – көз жашым”, ”Бул дүйнө көркү чыгат сүйүү менен”, ”Мен сүйүүнүн доктору”, “Көздөгү жалын”, “Билик”, “ЛИРИКАЛАР” ыр жана проза жыйнактарынын автору. – Адатта аялзатынын жан дүйнөсү үлбүрөк келип, өзүнө окшогон уяң, назик ырларды жазат эмеспи, а сиздин ырларыңыздан белгилүү бир алкактарга, ченемдерге сыйбаган ээнбаштык, эркектерге мүнөздүү эрк, кайрат, кайра тартпаган өжөрдүк, көктүк сезилип турат. Бул мүнөз, толугу менен…..