Темирбек Алымбеков: Боз үй, тоолор, бир аксакал олтурат, Бул көрүнүш мага тааныш, жакындай.

Ушу сени сагынганым жакшыдыр Курган жаным көнүптүр ээ өзүңө, Бир сагыныч ээлеп алды бу кандай? Кең жайлоодо жүргөндүгүм курусун, Кейип турам сенин үнүң угалбай…   Ашып-шашып агып жатат Ала-Арча, Мен олтурам өзүң көргөн ташыңда. Ала-Арчадай санаам сага агылат… Андан бөлөк эч нерсе жок башымда.   Сага жакчу карагайлар бой тиреп, Табияттын ачып турат көркөмүн… Мен ошондо билбей калган экемин, Сени менен жарыктыгын эртеңим.   Арча-кайың айкалышат жарашып, Аны көрүп бир саамга кубандым. Дарак деле өсөт тура түгөйлөш, Мен өзүмдөн ушунчалык уялдым.   Ушу сени сагынганым жакшыдыр, Башы сонун, аягын да көрөөрбүз. толугу менен…..