Атама Бар чачыӊдын агарган ар талында, Балдарым деп тарткан түйшүк, камылга. Атаганат, өксүтөт ээ дүйнөӊдү, Апабыздын болбогону жаныӊда! Сырттан күлүп, а ичиӊден кайрып муӊ, Сыр бербейсиӊ кылса дагы кайгы үстүм. Жети балаӊ бир апамча болалбай, Жемиргендир канча жылдык жалгыздык! Качат мезгил кумдай чууруп салааӊдан, Кайтпас күндөр кайкып учкан жагалмай. Арып барат барган сайын кубатыӊ, А мен дале жүрөм ордум табалбай! Жан дүйнөм менен баарлашуу (монолог) – Адамсыӊбы? Ийнимди куушурамын, – Адалсыӊбы? Аны да “билбейм” дедим. – Арамзалык, куулук туу кыларым, Азыр менин турмуштан үйрөнгөнүм! – Адилсиӊби? толугу менен…..