Дүйсенәлі Әлімақын: Сени ойлоого эрктүү жүрөк менде бар, Мени ойлоочу жүрөк кимде жүр экен?

***** Коштошуп кетип барат ал, Жүрөгү көктөм, жаны кыш. Аны алып кетти кара жол, Мени алып кетти сагыныч.   Сөзүмө менин бүлүнүп, Санааркап дагы жүдөгөн, Аны алып кетти бир үмүт, Мени алып кетти бир өлөң.   Сагыныч катым саргайды, Жан барбы ырым укканга? Сырымды айттым ал жайлуу Кеч күздө кайткан куштарга.   Өрттөдү муңу өрттөдү, Бардыгын таштап ал сулуу. Мени алып кетти эртеңим Аны алып кетти тагдыры.   Парадокс Шаттыгыңды күлүп турган Күн деймин, Жок күнүңдү жылдызы өлгөн Түн деймин. Сени аярга мен бар экем жалганда Мени аярга ким бар толугу менен…..

А.Акималиев: Атаандашкан Алыкул, Есенинге, Айбаттуу жаш болчумун кезегинде

Алик Акималиев Ырлары жазууга үлгүртпөй шаштырып көңүлгө келет болуш керек. Анткени, өзү шамалдай удургуп, буюгуп, учуп – конуп жүрө берет. Бир орунга турбайт, кайсы редакцияга барсаң Алик байкенин башы көрүнөт. Кайсы редакциядан жолуксаң сурай берет: “Ушул жерде иштеп атасыңбы?” Жок деген жообуңду кулактын сыртынан кетирет, башка редакциядан кайра сурайт: “Ушул жердесиңби?” Берешен адам, талантын аябай арноо ырларын төгүлүп – чачылып жазат. “Срочно” керек болуп калса, башка бирөөгө арнаган ырындагы ысымдарды өзгөртүп кийинкисине деле арнай салат… Жашоодо да бир сөздү беш – алты адамга катарынан кайталап салат да, аягында ал сөздү толугу менен…..