Сильва Капутикян: Не сурасам берген тагдыр бир гана – Бактысы артык бир сүйүүнү бербеди

АРМЯН АДАБИЯТЫНАН Сильва КАПУТИКЯН (1919-2006) СССР Мамлекеттик сыйлыгынын лауреаты *** Асканын кылда чокусу. Кызгалдак гүлү дирилдейт – Сенсиң ал жүрөк бүлдүргөн. Кооздукка гана арбалып, Бийикте өсөт бул гүлдөр.   Төмөндө калың капчыгай. Караймын. Булак анда бар. Сенсиң ал. Жутпайм сууңдан. Кетемин. Кетем жандабай.   Удургуп деңиз. Түбүндө, Түбүндө жатат сан акак. Сенсиң ал. Дудук тереңден Ала албас кызык саматат.   Түбөлүк жакын, алыс да Арарат биздин. Аппагым Сенсиң ал. Отсуз куйкалап Агарат түпсүз ак карың.   ЖОЛ КАНА? Жоготом өзүм-өзүмдү: Көз жоосун алган кыйырыңан. Чачыңдын коюу токою… Жүзүңдүн аппак карында толугу менен…..

Жан кирет эгер өпсөм жансыз ташка, Талаадан, тоодон, түздөн кезигесиң.

Акын жана котормочу Т.Чакиевдин котормолорун окурмандарга сунуштайбыз. ГАЛАКТИОН ТАБИДЗЕ Көк тулпарлар Батыш тарап кызарып, күн уяга батарда, Закым болуп алдамчы, жарк-журк этет түнкү жээк! Калып үмүт катылып, ай талаага анан да, Ың-жыңы жок жымжырттык өкүм сүрүп эреркеп Үшүн алат жүрөктүн, аска-зоолор ичинде Күйүт болуп муз баскан жатасың сен чырагым. Умтулганың көк асман. Көз албайсың тигиле, Муңум күчтүү, муңаям, билем мезгил сынагын… Кайгы-муңду билбеген күн артынан, күн келет, Жалдан тартып аттардын шам кулагын жандырып. Кубат артып, эртеңки жашоом үчүн күч берет, Алуум керек демек мен суусунумду кандырып, Өтүп жаткан өмүргө. Көз толугу менен…..