Самаган Молдояров: Башкалардын энчисине көз артпай, Мага таандык болгондорду коё бербейм

Уктап жатсаң керек Жарык өчүп ак жүзүңдөн нур тамып, Шок эриниң бир аз гана тынч алып, Шириндигиң наристедей уктасаң, Наздуу жанды көрбөгөнмүн мынчалык. Уктап жатсаң керек Назик колуң жууркан көздөй тартылуу, А үстүңдө мамык кебез артылуу, Сен уктасаң жыттап алып чачыңды, Жаздыгың да түбөлүккө бактылуу. Уктап жатсаң керек Периштенин канатында кагылып, Кундуз чачың жаздык толо жайылып, Бейпил түндө жалгыз өзүң уктайсын, Бакырайган көзүң кирпик жамынып. Уктап жатсаң керек Турган өңдүү уячаңда күн күлүп, Дем алганың эркелигиң билдирип. Токтобосун жүрөгүңдүн кагышы, Дайымкыдай бир адамды сүйдүрүп. Укта, эркем, ты-ы-ынч гана, А мен толугу менен…..

Алым Токтомушев: Ананбы, анан… баягы турмуш…

КАР ЖААГАН ТҮН Менде жок келчү мейман, кетчү мейман. Кар гана балбалактап көмөт тышты. Баштадым даа бир кышты… Менде жок келчү мейман, кетчү мейман. Түн узун бир шумдуктуу. Сандаган элестердин арасынан мен өзүмдү таап араң туурулган колум менен сылаймын жымжырттыктын маңдайынан. (Эшигим ачылчудай болот менин) Жымжырттыктын нар жагында жымжырттыктын духун сыгып, апамдын назга толгон колу менен алып келип берчүдөй болот мага. Менде жок келчү мейман, кетчү мейман. Кар гана аппак сүткө боёйт тышты. Капырай, ит жаң-жуңу эстен чыкты. (Эшигим ачулчудай болот менин). Менде жок келчү мейман, кетчү мейман. Кирпик каткан. толугу менен…..

Токтосун Самудинов: Уяң жаным, араң бердим катымды, Элет жерде эч ким сунбайт гүлдесте

Жоопсуз каттар Капилеттен алоолонуп бүт дүйнөң, Кандай учур биринчи ирет кыз сүйгөн?! Күлмүң этсе — көңүл куштай көкөлөп, Мулжуң этсе — ыза кысып, ич күйгөн.   Сүйүү эмне? Сезбей жүрсөм бир кезде, Чалдыгыпмын мен да ошондой илдетке. Уяң жаным, араң бердим катымды, Элет жерде эч ким сунбайт гүлдесте.   Алабарман-ай, балалык! Ай, жаштык! Андай катты канчаларга карматтык. Жооп күтүп… Күндөй жарык тилекти Бир жылт эткен сезимдерге алмаштык.   Кайран каттар! Жок силердин айбыңар, Тытылдыңар, мүмкүн отко жандыңар… Өз милдетин курман болуп аткарган Чалгынчыдай кайра кайтпай калдыңар.   Айылдаш чал Бала толугу менен…..

Шербет Келдибекова: Балким ысмым сыйрып турмуш пардасын, Селт эткендир капилеттен жүрөгүң.

КӨӨНӨРБӨС НУК Жылтыр шаңы өчөт кездердин, Шүүдүрүмү кетет чөптөрдүн, Дуулай берет тынбай бу тирлик, Жаш көбөйөт, көптөрдү эстеймин.   Туманданып өткөн жаш курак, Жылдар агып, жылга бастырат. Эске салсам мен курлуу энемди, Эбегейсиз жанын карч урат.   Жеткен кими түйшүк түбүнө? Антсе да өмүр ошол тирүүгө. Түпкү эне да бир кез түрүнүп, Түшкөн чыгаар тирлик бийине.   …Жылтыр шаңы өчпөй кездердин, Шүүдүрүмү калып чөптөрдүн, Чаалыгарда кайра дүрт этип, Чарк урунган энемди эстеймин.   Түк кургабай нымы чөптөрдүн, Түпсүз экен нуру кездердин. Агарганда чачым, а балким, Атамдын шол чагын эстээрмин.   толугу менен…..

Маметибраим Жаныбеков: Төгүлгөн кирпиктериң, жылмышып жамалыман, Оролуп бүт денеме, куланат таманыма

Акын жана котормочу Маметибраим Жаныбеков 1963-жылы Кара-Кулжа районуна караштуу Кызыл-Жар айылында жарык дүйнөгө келген. 1996-жылдан бери Кыргыз Республикасынын Улуттук жазуучулар союзунун мүчөсү. “Мезгил, мекен, апам жана мен”, “Тамчыдагы күн”, “Тагдыр тандыры” аталышындагы поэтикалык китептердин, “Оомат” аттуу даректүү баяндын автору. М.Жаныбеков Бабурдун рубаилерин, Ал-Хорезмдин “Махабат-намесин”, Ахмед Яссавинин “хикметтерин” кыргыз тилине которуп, окурмандарга тартуулаган. Жүрөктөр Ар пенденин көөдөнүн тээп, туйлап жаткан жүрөктөр, Ыйман, мээрим, ак сүйүүгө кең бурчуңдан түнөк бер?! Менменсинген текеберди тизгин кагып жоошутуп, Колдон келсе так секиртпей Ак жолуна сүрөп көр? Ар пенденин көөдөнүн тээп, туйлап жаткан жүрөктөр.   Тирүүлүктө толугу менен…..

Жолдошбек Зарлыкбеков: Буккан сайын бугум буура, жолум муз, Бул сүйүүнү бүтөм качан бүт ырдап?

Аваз Жолуккан барбы, кезигет кайдан, бир курак өттү билинбей, жалбырак ылдый жылтырап тамган тамчынын тунук үнүндөй. Кезиккен барбы, жолугат кайдан, бир курак калды көрүнбөй, өткүндөн кийин жаңырып калган жайлоонун жашыл өңүндөй. Жолугат кайдан, кезиккен барбы, жамынып жатып ай нурун, алыста калган жылдардын шаңын, ырлардын козгоп кайрыгын… Сары Асман аздап кочкул түскө боёлуп, чөккөн күүгүм чирик барик жыттанат. Кечээгимдей бүгүн дагы ой ооруп, кечээгимден бүгүн үмүт кыскараак. Жол тозоңу, жолоочунун көктүгү, шагы сынган сагынычтын арааны басаңдады, улам жылдар эскирип, азаңдады улам эргүү шамалы. Эсиңдеби? Себептерге эбептер кайчы түшкөн күзгү кечте ушундай, толугу менен…..

Улан Мамбетжанов: Азыр дале ошол кезди эстетет, Гүл кучактап түшкөн жалгыз сүрөтүӊ

Айылдык кара тору кызга Айылдык бир сулуу бар кара-тору, Ал мени кылып койду жүрөк оору. Багынтып сезимдерди койсо керек, Өзгөчө сулуу болуп ушул жолу.   Эргидим, жашыра албай сезимдерди, Оорутуп, кыйнап бүттү сезим мени. Атайлап башка менен жолуксам да, Негедир андай эргүү сезилбеди.   Кат жаздым, катып турат кабатталып, «Сүйөм», – деп кат бере албайм жакын барып. Карааны көрүнбөсө издей берем, Арактан турган өӊдүү ачуурканып.   Кыйнаба айылдык кыз кара тору, Анткени, кылып койдуӊ жүрөк оору. Сен менден канча ирет качсаӊ деле, Мен сени сүйөм деймин ушул жолу   Сүйгүм толугу менен…..

Эрнис Турсунов: Кыргыз эл – Күнгө жакын эл эмеспи, Кыр-кырда улар өңүп, кийик кууган

Ах, кыргыз жери! Эр жигит, сабыр кылып тургун бир аз, Эл-жерин айта кетүү акынга парз. Улуу тоо – кырк миң булак оргуган жер, Урпакка мекен болуп калганы ырас. Бактылуу улуу тоодо туулгандар, Бул тоолор бабалардан калган мурас.   Асыл жер кыргыз жери бел-белестүү, Акынга ал бир дастан эң элестүү. Аскасы, ар бир жаткан борчук ташы, Абалтан кыргыз жүргөн жер эмеспи. Андыктан, төр жайлаган кыргыз эли, Ат жалын тарта билген эл эмеспи.   Дүйнөнүн чокусунда бийик турган, Дүркүрөп тоодон оту күйүп турган. Сүт көлү булак болуп ийип турган, Үйлөрү булуттарга тийип толугу менен…..

Курбаналы Сабыров: Мына жаз – жер денесин гүлдөр бүлөп, күйөөгө барар кыздай куп жасанган

Чырактар Кыштак түнү – кыздын кара чачындай. Жылдыздардай жымыңдашып көрктөгөн, Айланайын айылымдын оттору, Үй-үйлөрдөн үлбүрөшүп өчпөгөн!   Оо чырактар максатымдын оттору! Түндөр бою мага жарык чачышкан, Түндөр бою мага кошо жанышкан, Түйшүк тарткан түндөрүмдүн оттору, Бүл-бүл жанып эми алыста калышкан… Оо чырактар сагынычымдын оттору, Сагынамын, сагынамын алыстан!   Кусалык Олтурам кафеде, Шампанга кол сунам. Олтуруп ордумда, Өзүмдү жок туям…   Мастыктан ичпеймин Шаттыктан күлбөймүн Нур чачкан шамдарды Тиктеймин, тиктеймин…   Көбүргөн шампандын, Көбүгүн үйлөймүн. Эмнеге…Эмнеге Шам болуп күйбөймүн?   Өмүрдө каталык, Өкүнөм кыйналып. Көңүлдө капалык, Көкөйдө кусалык.   ***** Не толугу менен…..

Эсенгул Ибраев: Калыпка куйчу кыш эмес, чыгарма деген түгөтүң

(Сатиралар, тамсилдер) Силердин ишиңер Приказы илинген соң, Институтка өткөнү билинген соң. Эшикти шарт ачып, Мадырайым кирип келди шашып. Анан Ата-энесине кайрылды, Желкесин кашып: –Институтка болсо өттүм. Эми-и, Ачыгы жакшы кептин. Тойдун камын көргүлө, Аял алайын деп чечтим! Апасы атасына карады, Атасы апасына карады: –Уулум! Бизге түшүндүрчү абалы. Үйлөнүш үчүн Адегенде байкоо керек чамасын. Айтчы, балам, Деги, Кимди аласың? Анда уулу күңкүлдөйт, Жазбай туруп курушун: –Кимди алуу, Кимди коюу – Менин жумушум! –Аныңа деле мейли, Үйлөнсөң үйлөн эле дейли. Колуктуң сени билеби, Билген күндө да сүйөбү? –Ушундай сасык суроого Бышат экен толугу менен…..