Нурийла Анарбаева: Тартсам дагы мен тартайын эзели, Азабын сен тарта көрбө кусанын

Чай демдеймин ырлардан Жамбаштап жатам жайлоо шиберинде, Жакшы сап тапсам деген тилегимде. Өрүлүп кыз чачындай тоодон түшкөн, Бото көз булак ырдайт өз тилинде.   Көп гүлдөр жашыл жайдан төрөлүшкөн, Ааламга атыр жытын жөнөтүшкөн. Ийкемдүү ыргалышат желге бийлеп, Сулуулук, аруулукка бөлөнүшкөн.   Көк тоолор булуттарды өңөрүшкөн, Түн кирсе жылдыздарды көтөрүшкөн. Бекемдик, токтоолук бар бойлорунда, Бир-бирин кучакташып жөлөнүшкөн.   Ааламда бир Ай, Күн бар көк тирешкен, Жөнөтөт нурун бизге ширелишкен. Нур кошуп жан дүйнөмө кубат алам, Жакшы ырдан чайга кошуп демдеп ичсем.   Куй шараптан Мен түшүмдө сени көрүп кусамын. Тартсам дагы толугу менен…..

Абдыманап Бакыев: Чечилбеген түйүндөрдү заматта, Ажал гана чечип коёт акыры

“Китеп көрсөм атамды эстейм, анткени атам акын эле” Күн өтө берет… Мен үчүн бул сөздүн маанисин түшүнгөн күн 2018-жылдын 15-июнуна туура келди. Бул күн менин атам үчүн акыркы күн болсо да, андан кийин деле күн өтүп жатат. Буга чейинки майда-чүйдө жетишпестиктер эч нерсеге арзыбайт тура! Мындан ары “Сен бактылуусуңбу?” – деген суроого эч качан: “Ооба” деп жооп бере албайм го… Анткени ар күнү эрте менен ойгонгондо “атасыз дагы бир таңым атты” деген ой башыма кылт этип келе берет да, атама болгон кусалыгым күчөй берет. Себеби бактагы алма-өрүктөр, тал-теректер атамды эске толугу менен…..